Ali Sabancı’nın eşi Vuslat Doğan Sabancı, Karaköy’deki Tophane-i Amire’de “Emanet” isimli bir stant açtı. Sabancı, küratörlüğünü Doç. Dr. Ebru Yetişkin’in üstlendiği sergiyi gazetecilere gezdirdi.
Vuslat Doğan Sabancı, eşi Ali Sabancı ile birlikte Yunanistan açıklarında tekne çeşidi yaparken kaza geçirmiş ve yaralanmışlardı. Tedavi için ABD’ye giden Sabancı çifti, Türkiye’ye döndükten sonra Vuslat Sabancı birinci kere bu stantla kameralar karşısına çıktı. Sabancı, sanatsal işlerinde soy ismi olmaksızın “Vuslat” ismini kullanmayı tercih ediyor. Vuslat’ın Emanet isimli standı Karaköy Tophane-i Amire’de sanat severlerle buluştu.
Vuslat Doğan Sabancı
9 LİSANDA “EMANET”
Geçen yıl Bayburt’ta Baskı Müzesi’nde tıpkı isimle bir stant açan Vuslat, bu yıl İstanbul’da da Emanet isimli bir stant açtı. İsim birebir olsa da içerik birebir aynı değil. Stantta geçen yıldan kimi eserler ve yeni eserler yer aldı.
Eserlerden biri “Emanet” sözünün Anadolu’nun 9 kadim lisanında yazılışının bulunduğu bir eserdi. Kadim Anadolu geleneğine işaret eden Vuslat, bu lisanları “bizim, hepimizin dilleri” olarak niteliyor.
9 Anadolu lisanında emanet kelimesi
Serginin hedefini ve manasını “Bu stant hayatı kutlayan bir stant. Ömürde kalma yollarımızı kutlayan bir stant. Büsbütün bununla ilişkilendirilebilir.” biçiminde açıklayan Vuslat için “emanet” aslında yaşamın kendisi demek. Vuslat, daha evvelki stantlarıyla bu standı ortasındaki farkı şöyle tabir etti:
“Bir evvelki, Baksı’daki stantta standın ortasında tekrar Ömrün Göbek Bağı yapıtı vardı. Fakat verdiğim mana biraz daha farklılaştı sanırım. Hayata verdiğim mana farklılaştı. Artık bu yapıtı yine install ederken (yerleştirirken) ve Masal yapıtı üzerinde tekrar çalışırken hayatı kutlamaya ve anı yaşamaya daha fazla tartı verdim. Her bir halkayı hayatımızdaki anlar olarak düşündüm. Zira en büyük emanet ömrün kendisi. Birçok vakit bir şeylerle meşgulüz lakin o anı gereğince kutlamıyoruz. O anın pahasının farkına varmıyoruz. Sanırım sanatçı olarak bunların en fazla farkında olduğum devirde olduğum için bunlar daha çok ortaya çıktı. Baksı’daki stantta taş, toprak, öyküler, sözel ögeler daha ön plandaydı lakin bu stantta daha çok şahsi yaşadıklarım, içime dönerek var. Orada doğdu, burada büyüyor.”
SERÇE’NİN HİKAYESİ
Sergi salonuna girer girmez “Her şey serçenin emanet ettiği bir dikenle başladı” cümlesi karşılıyor sanatseverleri. Vuslat’ın anneannesinden dinlediği bu masal, sesli bir biçimde yerini almış. Ziyaretçiler kulaklık takıp masalı dinleyebiliyor. Masal kısaca şöyle:
“Bir gün bir serçenin ayağına bir diken batar. Serçe de yakınlarda ekmek yapan bir nineden yardım ister. Nine dikeni çıkartır. Serçe de dikeni nineye emanet edip sarfiyat. Nine, işine kısmınca dikeni odun ateşine atıp yakar. Serçe döndüğünde dikeni sorar. Nine de dalgınlıkla ateşe attığını söyleyip özür diler. Bunun karşılığında serçe nineden ekmek alır. Ekmeği bir çobana emanet eden serçe döndüğünde çobanın ekmeği yediğini öğrenir ve karşılığında ondan bir koyun alır. Koyunu ise köyde düğün yapan bir adama emanet eder. Lakin adam da koyunu düğün için keser. Döndüğünde yeniden emanetini bulamayan serçe‘Nefeslerinin peşinden gideceklerine her biri nefslerinde boğulup gitti’der. Aslında hiçbiri makus niyetli değildi lakin emanetin değerini anlayamamıştı.”
Emanet Sergisi
YAŞAM EN PAHALI EMANET
Küratör Ebru Yetişkin ise stantla ilgili “Biz evvel Vuslat ile emanetin ne olduğunu sorguladık. Emaneti, emanet edenle emanet edilen ortasında karşılıklı bir inanç, bir itimat ilgisi olarak değerlendirdik. Standın birinci vurgusu hayat. Yani ömür üzerine, hayatın bizim en bedelli emanetimiz olduğuna dair bir vurgu. Başka yandan ise birlikte yaşama kültürüne yapılan vurgu. Stant bu temel referans noktasından çıkıyor.” dedi.
News
