Tebrikler!! Euroleague sonrası birinci günler nasıldı? Telefonunuz çalmadan durmamıştır!

İnanılmazdı. Birinci sefer bu türlü bir kutlama deneyimi yaşadım. Etkileyiciydi. Madrid’in Şampiyonlar Ligi’ndeki futbol kutlamalarına benzerdi! Taraftarların buradaki basketbol kültürü çok büyük ve 12 yıl sonra kazanmanın ne demek olduğunu çok düzgün anlıyorlar. Bu çok değerli bir şey. Onlar ve Panathinaikos için. Olağanüstü bir mazileri var ancak son yıllarda ağır hezimetler yaşamışlardı. İşte bu yüzden bu türlü bir şeyi deneyimleyebilmek inanılmazdı. Yunanistan Başbakanı’nın beni tebrik etmek için telefon etmesi bile süperdi. Yalnızca basketbol nedeniyle değil, tıpkı vakitte bu çeşit aktifliklerin ülkeler ortasındaki, Yunanistan ile Türkiye ortasındaki alakalara de yardımcı olması nedeniyle. Cumhurbaşkanımız Sayın Erdoğan beni sürekli arıyor. Lakin bu sefer Sayın Miçotakis de aradı. Bir şampiyonluk çok daha fazlası oldu. Atina’da deneyim ettiklerim, basketbolun da ötesinde şeyler.

Tebriklerden kelam açılmışken. Giannis Antetokounmpo da büyük bir iltifatta bulundu…

Giannis’i birkaç yıldır Türkiye koçluğum sayesinde tanıyorum. Dürüst olmak gerekirse bana her vakit büyük hürmet gösterdi. Ben birebir vakitte kardeşi Kostas’ın da koçuyum. Ve maçtan sonra beni tebrik etmeye gelmişti. Rastgele birinden bahsetmiyoruz, NBA MVP’si Giannis Antetokounmpo’dan bahsediyoruz! Kardeşi sayesinde yalnızca final ve Final Four değil, birçok maçı takip etmişti. Ve bana gelip ‘Sen yalnızca Avrupa’nın değil, dünyanın en güzel koçlarından birisin.’ demişti. Bu türlü bir şeyi NBA’in en değerli yıldızlarından birinden duymak… Beni çok memnun etti.

Peki o denli mi hissediyorsunuz? Şu anda Giannis’in dediği üzere kendinizi “bir numara” hissediyor musunuz?

Hayır hayır. Kendimi dünyanın bir numarası üzere hissetmiyorum. Kendimi NBA koçlarıyla karşılaştırmanın hiçbir yolu yok. Ve ben Avrupa basketbol tarihinin de 1 numarası değilim ancak şayet birisi son beş yıl için altın madalya verecek olsaydı… (gülüyor). Beş yıl içinde dört sefer finale yükseldim ve üç şampiyonluk kazandım. Bence bu özel bir şey. Yalnızca sonuçlardan bahsedecek olursak son beş yılın en uygunu benim.

NBA hiç kapınızı çaldı mı?

Hayır. Gerçi… Dürüst olmak gerekirse, iki yıl evvel değerli bir NBA ekibinin genel menajeriyle görüşmüştüm. İsim veremem. Gelecekte NBA’i denemek istediğimi herkes biliyor. Avrupalı birinci koç olarak. Jordi Fernández’in orada olduğunu aslında biliyorum lakin o orada eğitim görmüştü, Avrupa’da eğitim almadı. Avrupa’dan çıkmış birinci Avrupalı’dan bahsediyorum. Mesleğim boyunca daima birinci oldum. Siena’da, Galatasaray’da, Beşiktaş’ta, Efes’te, Panathinaikos’ta… Birisinin gelip benden NBA’de koçluk yapmamı istemesi benim için çok özel. Kimse benim üzere başarılı olmadı. Dediğim üzere, iki yıl evvel bu konuşmaları yapmıştık. Her ne kadar ikna olmamış olsam da. Bana yardımcı koç olabilmem için birkaç yıl koçluk takımında yer almam gerektiğini söylediler… Fakat artık 58 yaşındayım. Kendimi kimseyle kıyaslamak istemiyorum ancak son beş yılın sonuçlarına baktığınızda Euroleague’de bir numarayım. Neden NBA’de yardımcı antrenör olmak zorunda olayım?

Yani hoşunuza giden bir teklifi kıymetlendirir misiniz?

Şayet birisi bana Avrupa’da başardıklarım hasebiyle bir fırsat sunmak istiyorsa, bu bir başantrenörlük misyonu fırsatı olmalı. Bu yüzden şu ana kadar önemli bir temas kurmadığımı ve sahiden düşünmediğimi söylüyorum. Orası farklı bir dünya. Euroleague’de ve Panathinaikos’ta çok memnunum. Üç ya da dört yıl evvel size bunun hayalim olduğunu söylerdim. Artık o denli değil. Elbette, NBA de birçok yıldız için Avrupa’ya geliyor: Antetokounmpo, Doncic, Jokic, Alperen Şengün… Yıldız bir Avrupalı koç istiyorsanız, ben buradayım.

Tarzınızın oraya uyacağını düşünüyor musunuz?

Elbette. Neden olmasın? Sonuçta basketbol bu. Büyük NBA oyuncularına koçluk yapmışlığım var. Geçmişte de yaptım. Lokavt sırasında Deron Williams ve Allen Iverson’a (ikisi de Beşiktaş’tayken), artık de Kendrick Nunn’a koçluk yapıyorum… Beşerler benim üslubumun oyunculara özgürlük vermek ve yeterli bir tertiple sağlam savunma yapmaya odaklanmak olduğunu söylüyor. Birçok oyuncu benim ekibimde en uygun düzeylerini gördü: Larkin, Micic… Bunlar da NBA oyuncuları. Kendrick Nunn, Kostas Sloukas… Şayet ben EuroLeague şampiyonu bir koçsam, NBA yıldızlarına koçluk yapmaktan neden korkayım ki? Oyuncularla nasıl başa çıkacağımı biliyorum, onların güçlü ve zayıf istikametlerini nasıl tespit edeceğimi biliyorum… Usulüm bu türlü.

Maça dönecek olursak, PAO, tribündeki 15.000 taraftarıyla kazandı! Kendilerini evlerindeymiş üzere hissettiler…

Sonuçlar elbette bize yardımcı oldu fakat hem grubun hem de taraftarların karakteri ve gücüyle de gurur duyuyorum. Olağan maçlarda da tribünler doluydu. Maccabi ile oynanacak beşinci maçın biletleri satışa çıktığında hepsi tükenmişti ve bekleme listesinde 100.000 kişi vardı. Şayet Final Four Wembley’de oynansaydı 50.000 ya da 60.000 Panathinakos taraftarı olurdu! Herkes orada olmak istiyordu. Final biletini ise Olympiakos ve Fenerbahçe taraftarlarından aldılar. Atmosfer muhteşemdi! Ayrıyeten ekibe nasıl dayanak olacaklarını da biliyorlardı. Oyunculara verdikleri güç çok yüksek. Real Madrid’den birinci çeyrekte 36 sayı yedikten sonra toparlanmak kolay iş değil… Birinci çeyrekten sonra her kadro ‘Real Madrid 40 sayı farkla kazanır’ diye düşünürdü. Lakin benim ve grubun karakteri ve tribünlerin dayanağı, oyuna geri dönmemizi sağladı. Berlin’deki atmosfer inanılmazdı. Hiç bu türlü bir şey görmemiştim.

Oyuncularınız bir açıklama bulamıyor. Grigonis “mucize” derken, Juancho “aura”dan bahsediyor… Ergin Ataman’ın sihirli iksiri nedir?

Mucize falan yok. Euroleague’i birkaç sefer kazanan bir koç için bu bir mucize değil. Dönem başında kazanmak mucize üzere görünse de ikinci yarıda büyük gruplara karşı birçok maç kazanmaya başlamıştık. Madrid’de Madrid’i yendik ve o noktaya gelene kadar 49 maç oynadık. Yarı finalde kazanıp finale yükseldik. Benim için bu bir mucize değil.

Madrid’de Madrid’e karşı kazanılan zafer bir şeylerin başlangıcı mıydı?

Evet katiyetle. Euroleague’de yedinci yahut sekizinci haftadan sonra çok uygun oynamaya başlamıştık. Uzatmalarda iki yahut üç maç kaybetmiş olsak da yavaş yavaş kimliğimizi oluşturuyorduk. Fakat Madrid’e karşı kazandığımız zafer, potansiyelimizi ve yeteneğimizi ortaya çıkarmamızı sağladı. Bu, Madrid’in iki yıldır meskeninde aldığı birinci mağlubiyetti. Evet, bizim için kıymetli bir zaferdi.

Kazandıktan sonra konuşmak kolaydır ancak öncesinde o kadar kolay değildir. Oyunculara birinci gününüzde Euroleague’i kazanacaklarını söylediğinizde nasıl reaksiyon verdiler?

Atina’ya geldiğim birinci gün onlara: ‘Beni dinleyin. Euroleague’i üst üste iki defa kazanmış adamım. Yalnızca geçen yıl başarısız oldum. Panathinaikos’tayım ve sizin için geldim. Sırf kazanacağına inandığım oyuncular burada.’ demiştim. Yalnızca iki genç oyuncu ve Grigonis hâlâ oradaydı ve onlara amacın Final Four’a kalmak olduğunu söylemiştim. Ve dönem boyunca her galibiyetten sonra birebir şeyi onlara tekrarladım; ‘Final Four’a kalacağız.’ 35. haftadan sonra çok değerli bir şey söyledim: ‘Ligi ikinci sırada bitirelim. Eğer ligi ikinci sırada bitirirsek şampiyonluğu kazanacağımızın garantisini veriyorum. İkinci sırayı koruyalım ve Euroleague’i kazanacağız.’ dedim. Ve işe de yaradı!

Şampiyon bir grup nasıl oluşturulur? Sani Becirovic ve Lider Giannakopoulos ile oturup konuşuyor musunuz? Hangi oyuncularla mukavele imzalaması gerektiğini nereden biliyordu?

Her hafta Haziran ve Temmuz aylarında bir ortaya geliyoruz. Lider Giannakopoulos, Sani Becirovic, Dimitris Kontos (spor direktörü) ve ben olmak üzere. Beğendiğim isimleri söylemiştim, onlar da müşahedelerini yaptılar. Onları zati incelemiştim ve ajansları aramadan evvel birtakım eski kadroları ve eski antrenörleriyle kişilikleri ve karakterleri hakkında bilgi edinmek için konuşmuştuk. Zira benim için âlâ bir oyuncu olmak kıymetli lakin en değerlisi grup oyuncusu olabilmektir. Yalnızca kendin için oynarsan, şampiyonluk kazanamazsın. Birinci aldığımız kişi Matthias Lessort’tu. Kendisiyle 4-5 defa telefonda konuşmuştum. Onu Panathinaikos’a gelmeye ikna etmek zordu zira grup bir evvelki yılı sondan ikinci sırada tamamlamıştı. Karmaşık bir geçiş süreci oldu. Fakat Lessort’u aldığımız her şey daha kolaylaşmıştı. Öbürleri de gelmeye başladı. Ve Sloukas’ı da almıştık! Dürüst olmak gerekirse, lider bana ‘Sloukas’ı sever misin?’ diye sorduğunda, ona evet dedim ama açıkçası bunun mümkün olmayacağını düşünüyordum. Ve bana ‘Lütfen, seni bekliyor. Sen de bekle. Öteki bir oyun kurucuyla mukavele imzalamayı aklından bile geçirme.’ dedi. Ve Lider Giannakopoulos’a çok güvenirim. Özel bir şey kurmak istediğini biliyordum. Her gün bana beklememi söylemişti ve ben de beklemiştim. İmkansız görünüyordu. Olympiakos’un yıldızıydı ve Panathinaikos’a gelmesinden bahsediyoruz! Ancak lider ve Dimitris Kontos bunu yapmayı başardılar.

Anlaşılan uçakta bir şeyler yaşanmış…

Evet. O periyotta Atina’ya giderken tıpkı uçakta buluşmuştuk. Kostas’ın bana karısının Panathinaikos’a gitmekten korktuğunu söylediğini hatırlıyorum. Çok nazik bir bayan, Kostas üzerinde büyük bir tesiri var ve şu anda Panathinaikos’u seviyor. Bu çok değerli bir karardı. Bana ‘Koç, senin ismine bu kararı verecek cürete sahiptim’ demişti. O denli de yaptı ve bu benim için çok kıymetli bir şeydi. Ben ona inanıyorum, o da bana inanıyor. Yalnızca oynama biçimi sayesinde yahut artık kazandığım için değil. Ona hürmetim büyük zira tam bir profesyonel. Soyunma odasında özel bir aurası var ve geri kalanlar üzerinde de tesiri hayli büyük.

Peki Giannakopoulos üzere özel bir liderle çalışmak nasıl bir şey?

Onu çok severim. Çalışması karmaşık bir insan olduğu söylenir fakat birinci günden itibaren çok uygun anlaştık. Çok kıymetli noktada olan bir insan lakin bunu hiç umursamıyor. Ben de değerli noktada olan biriyim. Ona hürmet duyuyorum, o da bana hürmet duyuyor. Ve epeyce da tutkulu. Yaptıkları işe tutkuyla bağlı insanları çok severim. Benim için yalnızca alanda değil saha dışında da rahat olmak değerli. İşverenimin dayanağını sonuna kadar hissediyorum.

Duygulardan bahsetmişken, herkesin Real Madrid’i favori olarak gördüğünü hissetmiş miydiniz?

Madrid, olağan dönem ve playoffların akabinde favori kadroydu. Campazzo, Tavares, Hezonja ve Yabusele takımdaydı. Fakat ben korkmuyordum. Yarı final ile final ortasındaki saatlerde Madrid’in kaybettiği 4-5 maç izlemiştim. Evet, şampiyonlardı lakin yenilmez değillerdi. Bizim sırf çocuklara itimat aşılamamız gerekiyordu. Oğlum Sarp (13 yaşında, Ergin’in teknik takımının çok özel bir üyesi) bana Real Madrid’i yenebileceğimizi zira galaktik bir ekip olduğumuzu söylemişti. Etrafınızdakilerin size güvenmesi çok değerli ve oğlum bana çok güç veriyor. Maç öncesi Madrid favoriydi. Ve açıkçası birinci çeyrekten sonra biraz korkmuştum (gülüyor). ‘Böyle devam edersek 30-40 sayı farkla kaybederiz’ demiştim. Lakin rotasyonda biraz değişiklik yaptım ve Tavares de iki faul almıştı. Kendisi dehşetli bir oyuncu. Ona karşı oynamak çok sıkıntı. Campazzo’nun da faul sorunu vardı. Campazzo ve Tavares olmadan Real Madrid olağan bir ekip. Alandayken onları yenmek çok güç fakat onları oyun dışı bırakırsanız Madrid’i yenebilirsiniz.

Chus Mateo, hakem kararlarının “kafa karıştırıcı” olduğunu söylemişti. Ekibinizin geri dönüşünde bunun belirleyici olduğunu düşünüyor musunuz?

(Gülümsüyor) Mateo çok zeki bir adam. O ‘kafa karıştırıcı’ sözünü kullandı ancak ben olsam öbür bir şey söylerdim ve cezayı yerdim (gülüyor). Artık önemli olursak, Finalde gerçek olmayan kararlar alınmış olabilir lakin hakemler ellerinden geleni yapmaya çalıştı. Tahminen aleyhlerinde bir karar yanlıştı, tahminen de 60-40’lık bir oranda o denli olmuştu… Antrenörlerin maç sonrası yorumlarına sahiden hürmet duyuyorum. Futbolda olduğu üzere polislik yapıp kimse bir şey söyleyemez diyemezsiniz. Fakat hakemlerin finalde yanlış iş yaptığını düşünmüyorum. Ellerinden gelenin en düzgününü yapmaya çalıştıklarını düşünüyorum. Mateo’nun bu türlü düşünmesine hürmet duymama karşın.

Devre ortasında neler konuştunuz? İkinci çeyrekte yaptıkları en karmaşık şey ne olmuştu?

Maçtan evvel de, maç sırasında da, molalarda da… sonuçtan hiç bahsetmem. Her vakit momentumu tahlil ederim. Genelde özel bir şey söylemem. Birinci çeyrekte 5 dakikada 22 sayı yedikten sonra farklı bir şey söylemiştim. Çocukları uyandırmak için. Fakat sonra sonuca odaklanmamıştım. Real Madrid’i yenmek çok sıkıntı iş. Atakta fevkalade yetenekli adamları var. Asıl kıymetli olan birtakım savunma durumlarını tahlil etmekti. Birinci yarıda onlara birinci çeyrekte düzgün olmadığımızı lakin savunma kimliğimizi ve saldırganlığımızı tekrar kazandığımızda oyunun momentumunun büsbütün değiştiğini söylemiştim. Devre ortasında Nunn olmadan başladık zira üç faulü vardı ve biz de Sloukas’ı oyuna soktuk. Topa daha fazla baskı uygulamak için. Size söylüyorum, molalarda özel bir şey konuşmuyoruz, yalnızca anı tahlil ediyoruz. Maçtan evvel bile konuşmuyoruz, tahminen de sırrım budur. Çocukların bunun yalnızca rastgele bir maç olduğunu görmelerini sağlamaya çalışıyorum. ‘Normal bir dönem maçı üzere oynayın.’ diyorum. Pek çok insan gözüne uyku bile girmediğinden falan bahsediyor… Ben maçlardan evvel çok rahat uyuyorum. Hiç sorun olmuyor. Lessort olağan dönemde ve playofflarda birçok hür atış kaçırmıştı lakin finalde onları sokmuştu. Bu ruhsal bir şey. Real Madrid daha fazla baskı altındaydı ve favori olmamak da umurumuzda değildi. Üst üste iki sefer şampiyonluk kazanmak istediğini söylediğinde Mateo’ya biraz baskı yapmıştım. Ona ‘hayır’ dedim, ‘bunu başaran tek kişi benim’ (gülüyor).

Bu geri dönüşte Juancho Hernangomez çok değerli rol oynadı. Onun için kolay bir dönem olmadı lakin ona güvendiniz.

Juancho’nun mükemmel bir dönem geçirmediği hakikat lakin şahane performanslar sergilediği kimi anlar da oldu. Bazen büsbütün oyuna odaklanamasa da kusursuz bir çocuk. Bu birtakım NBA oyuncularında yaygındır. Lakin muhakkak bağlamlarda Juancho’nun bize çok şey katabileceği konusunda nettim. Saldırganlığıyla ve alandaki zihniyetiyle. Ayrıyeten Berlin’de İspanya ile Avrupa şampiyonluğunu kazanmıştı. Ve MVP’ydi de! Tüm bunlar bir biçimde bir ortaya geliyor. Berlin’de değerli bir maçı kazanmanın nasıl bir şey olduğunu esasen biliyordu, bu duyguyu zati taşıyordu. Son aylarda sıhhati pek yeterli değildi, hastaydı ve hatta bir hafta boyunca Madrid’de hastanede yatmıştı. Bu dönem pek çok sorun yaşadı fakat ben ona inanıyorum. Ve şahsen zati inanılmaz bir insan. Nitekim. Oğlum Sarp’ın da arkadaşıdır. Ona çok hürmet duyuyor ve şayet bazen ben ona alanda o kadar hürmet duymuyorsam, bunun nedeni tam manasıyla odaklanmamış olmasıdır. Bu da onun sorunu.

Bu küçük detaylara çok değer veriyorsunuz: Juancho’nun Berlin’de MVP olması, Mateo’nun üst üste iki defa kazanmak istediğini söylemesi üzere…

Evet. Birçok kişi gösteri yapmayı sevdiğimi söylüyor ve kimileri da karakterimden ötürü benden nefret ediyor ancak ben bu türlü biriyim. Ergin Ataman budur. Bu işten nitekim keyif alıyorum ve ne düşünüyorsam onu söylüyorum. Final basın toplantısında da latifeler yapıyordum zira bu türlü konuşmayı seven biriyim. Herkes basın toplantılarında politik doğrucu oluyor. Ben siyasetçi değilim (gülüyor). Basketbolu seviyorum ve benim için bu küçük ayrıntılar değerli. Bu yüzden o denli konuşuyorum.

Peki Ergin Ataman nasıl biri?

Saha dışında çok sakin ve rahat biriyim. Gördüğün üzere (gülümsüyor). Sokakta yürümeyi ve kıyıya gitmeyi severim… Çok kolay bir adamım. Dışarıdan bakıldığında farklı göründüğünün farkındayım. Ancak o denli değilim. Herkesle konuşurum. Lamborgini ya da Ferrari ile dolaşmam. Bir oğlum ve iki kızım var. Çok olağan bir beşerim. Yüzmeyi sahiden severim. Kışın da haftada bir defa yüzerim. Ve plajı hakikaten çok severim. Yüzmeyi, rahatlamayı ve meditasyon yapmayı… Restoranlara gitme falan üzere planları pek sevmem.

Real Madrid’e olan bu sevgi nereden geliyor?

Ben büyük bir futbol hayranıyım. Galatasaray taraftarıyım. Futbolu çok seviyorum. Ve şu söyleyeceğim latife değil: Koçluk mesleğimi sonlandırdığımda, Galatasaray başkanlığına aday olacağım. Bunu yapmamı isteyen kıymetli beşerler var. Birkaç yıl evvel Galatasaray basketbol kadrosunun antrenörlüğünü yaparken lider Ünal Aysal bana o periyotta Dider Drogba üzere oyuncuların bulunduğu futbol grubunun teknik yöneticiliğini yapıp yapamayacağını sormuştu. Ben de ona ‘Sayın Lider, oyuncularla başa çıkabilirim fakat çalışmam, hazırlanmam ve lisansımı almam lazım…’ demiştim. Bana bu mevzuyu düşünmemi söylemişti. Gerçekçi olmadığı açıktı ancak durum böyleydi. Basketbolda olduğu üzere futbolda da tıpkı başarıyı yakalamış olsaydı, sizinle kıyıda değil, şurada gördüğünüz teknelerden birinde konuşurdu.

Madrid’e gelince. Kadrosu her vakit takip etmişimdir. Ronaldo’yu, Zidane’ı… Benim için daima farklı bir ekipti. Pek çok şeyden daha fazlasıydı. Benim için futbolda Real Madrid ile Barcelona ve sonra başkaları gelir. Üç ya da dört yıl evvel ne vakit Madrid’e maça çıksak, oğlumu Santiago Bernabeu’daki maçı izlemeye götürürdüm. Kulüp olarak Madrid’e ve Florentino Pérez’e hürmetim büyüktür. Onlar çok farklı. Benim için Madrid üzere bir kadroyla, Bay Florentino Pérez’in kadrosuyla karşılaşmak bir onurdur.

Ve artık Madrid’in basketbolda kabusuyum… Özür dilerim (gülüyor). Efes’le de kazandık, artık tekrar kazanıyoruz…

Panathinaikos ile yeni bir hanedanın başladığını mı düşünüyorsunuz?

Bilmiyorum. Burada yalnızca bir yıl daha kontratım kaldı ancak çok memnunum. Artık bu cins kulüplerde herkes daha fazlasını isteyecek. Tekrar Euroleague’i kazanmak isteyecekler. Benim bu tecrübem var ancak diğerlerinde olmayabilir (gülümsüyor). Benim için en değerli şey, hürmetin çok olması. Yalnızca anı yaşamak istiyorum.

Her ne kadar özgür oyuncu devri geliyor olsa da… Yeni bir ihtilal olacak mı yoksa Euroleague’i kazandıktan sonra daha sakin bir yaz mı geçireceksiniz?

Final Four öncesinde Sani Becirovic ne yapabileceğimizi, hangi transferlere bakmamız gerektiğini sormuştu… Ben de ona ‘dur’ demiştim. Artık transferleri düşünmek istemiyordum. O sırada Final Four’a çıkıp, yarı finali kazanmalı ve akabinde şampiyonluğu kazanmaya odaklanmalıydık. Finalden sonra ondan birkaç gün daha müsaade istemiştim. Aslında şu anda sakiniz, zira bir iki oyuncu dışında tüm oyuncuların kontratı var. Tahminen birkaç imza atabiliriz zira yakaladığımız kimyanın bozulmasını istemiyorum.

Geçen yaz Willy ile kontrat imzalamaya çalışmışlardı…

Willy’nin Barça’yla bir yıl daha mukavelesi olduğunu düşünüyorum. Balcerowski sanırım Unicaja ile çoktan anlaşmıştı, o denli okudum, bilmiyorum. Willy güzel bir çocuk ve elbette Balcerowski’nin yerine birini bulmak için piyasaya bakacağız. Fakat Becirovic’in bana söylediği bir isim değildi, tahminen de kontratı olduğu için. Elbette beğendiğim biri ancak artık bunu düşünmenin vakti değil.

Türk Ulusal ekibine gelince, Olimpiyatlar’a katılamamak güç olacak. Türkiye için nasıl bir gelecek öngörüyorsunuz?

Son Avrupa Şampiyonası’nda küme evresinde İspanya’ya karşı son topta kaybetmiştik. Ve son 16 çeşidinde Fransa’ya karşı mükemmel bir oyun oynamıştık (uzatmalarda Fransa’nın 87-86 galip olduğu). Tahminen de mesleğimin en makûs mağlubiyetiydi. Açıklaması güç bir yenilgiydi… NBA’de beş oyuncumuz var: Alperen Şengün, Cedi Osman, Furkan Korkmaz üzere… Ve son Avrupa Şampiyonası’nın sonuçlarıyla birlikte NBA’deki oyuncularımızı güzel yönetirsek bir sonraki Eurobasket’te altın madalya için aday olabileceğimizi düşünüyorum. Bu benim hayalim. Mesleğimde yakalayamadığım tek muvaffakiyet bu. Fakat evvel yeterlilik kazanmamız gerekiyor. Bunu başarırsak ve tüm NBA oyuncularının Eurobasket 2025’e gelmesini sağlarsak, Ergin Ataman’ın gayesi şampiyonluğu kazanmak olacaktır. Lakin NBA oyuncularının da birebir kararlılığa sahip olmasını bekliyorum. Zira bazen dönem sonunda yoruluyorlar. Kilit nokta da bu olacak. Olağanüstü oyunculara sahip olmak değerli ancak birebir vakitte onları yeterli yönetmek de değerli. Birçok kişi Euroleague’de grubu 17. sıradan ikinci sıraya taşıdıktan sonra neden ‘yılın koçu’ olmadığımı sormuştu ancak Mateo da kusursuz bir iş çıkarmıştı. Tüm yıldızlarını düzgün yönetmeyi başardı ve olağan dönemi kazandı.

Son olarak, geriye dönüp 2000 yılında birinci sefer Final Four’a çıkan Ergin Ataman’a ne söylemek isterdiniz?

O benim birinci tecrübemdi, hayal üzereydi. Asistanlık yapıyordum ve bu her vakit hayalimdi. İspanyol ve İtalyan bir koç için bu olağan bir şey. Ancak bir Türk antrenör için durum bu türlü değil. Bu nedenle ülkemde kimileri beni kahraman olarak görüyor. Hasebiyle 2000 yılında Final Four’da olmak bir hayal üzereydi.